آغاز

همیشه گمان می کردم که به محض قطعی شدن تصمیم مان برای فرزندآوری، وبلاگ بزنم و از تلاشها و حال و هوای قبل بارداری بنویسم. از اولین قرص های اسیدفولیک. از آزمایش خون و چکاپ پزشکی و واکسن . از تقویم همسران و چک کردن دایم روزهای تقویم.  از امید بستن و نا امید شدن. 

خب نشد. باردار شدم و وبلاگ که هیچ حتی گوشه ی هیچ کاغذی دو تا خط ننوشتم. حتی یک عکس درست درمان هم نگرفتم.
و حالا در آستانه ی سی هفتگی ... وقتی حدود هفتاد روز مانده به ختم بارداری، دارم این سطور را تایپ می کنم.
یک چیز را اما مطمئنم. اسم وبلاگ همیشه علت معدّه بوده. والدین، علت کمکی هستند برای وجود آمدن فرزند. علت اصلی کس دیگری است.

راستی ! عنوان این پست آغاز است. چقدر نزدیک است به واژه ی آغوز!